امامان نور، در دامان هدایت پدرانشان، توشه ایمان گرفته و ریشه از استواری و متانت گرفتند و با تربیت صحیح، و تلاش مضاعف خود دو بال پرواز علم و عمل را مبتنی بر تقوا، بدست آوردند. آنان در سعی و تلاش خویش سینه ای به وسعت تحمل همه جهانیان یافتند و در مقام صبوری و علم الهی علمدار هدایت ابناء بشر گردیدند. امام حسن عسگری(ع) نمونه ای از تلاش در لوای عمل صالح، تا رسیدن به افق بلند امامت اند.
روزی شخصی کودکی را می بیند که در کنار کودکی دیگر می گوید. او فکر می کند شاید گریه کودک به خاطر نداشتن اسباب بازی است و رو به کودک کرده؛ و به او وعده خرید اسباب بازی می دهد. کودک می گوید، ما را برای بازی نیافریده اند. مرد با تعجب سؤال می کند. پس ما برای چه آفریده شده ایم. کودک که حسن پسر امام هادی است در جواب می گوید: «برای دانش و پرستش». مرد مجددا می پرسد از کجا چنین می گویی امام حسن می گوید: «افحسبتم انما خلقناکم بحثا» آیا گمان کرده اید ما شما را بیهوده آفریده ایم. مرد با حیرتی افزون تر گفت: تو کودکی هستی که در تو گناهی نیست. امام فرمود: «از من فاصله بگیر(ما را به حال خود بگذار)» مادرم را دیدم که با چوبهای بزرگ آتش می افروخت، لکن موفق نمی شد تا آن که از چوبهای کوچک استفاده کرد و من می ترسم از چوبهای کوچک جهنم باشم.
درباره این سایت